اوصاف الاشراف کتابی به فارسی در زمینه سیر و سلوک است که خواجه نصیرالدین طوسی آن را به فارسی تألیف کرده است. به گفته محمد بن بهاءالدین محمد جوینی، خواجه این کتاب را پس از اخلاق ناصری تألیف کرده است

مثنوی گلشن راز مهم‌ترین و مشهورترین کتاب منظوم محمود شبستری و دربردارندهٔ اندیشه‌های عرفانی وی است. این کتاب با وجود حجم اندک یکی از آثار ارزشمند ادبیات عرفانی کهن فارسی دانسته شده که در آن بیان مفاهیم صوفیانه با شور، شوق و روانی ویژه‌ای همراه گردیده‌است. مطابق شیوهٔ معمول عطار و مولوی، در این‌جا نیز، از حکایات و تمثیل برای بیان و عرضهٔ مؤثر معانی عرفانی و حکمی استفاده شده‌است

الإشارات و التنبیهات از مشهورترین کتاب‌های شیخ الرئیس، ابو علی سینا است که آن را در دو بخش منطق و فلسفه، به زبان عربی به رشته تحریر در آورده است. این کتاب را شاید بتوان یکی از مهم‌ترین آثار علوم عقلی دانشمندان جهان نیز به حساب آورد که در طول چندین قرن همواره مورد توجه علما و محققان علوم اسلامی بوده‌است

منطِقُ‌الطَّیِّر یا مقامات‌الطیور منظومه‌ای است از عطار نیشابوری که به زبان پارسی و در قالب مثنوی در بحر رمل مسدس مقصور (محذوف) سروده شده‌است.

کشف الاسرار و عدة الابرار کتابی در تفسیر قرآن و بزرگترین و کهن‌ترین تفسیر عرفانی فارسی، نوشتهٔ ابوالفضل رشیدالدین میبدی در سال ۵۲۰ قمری (۵۰۴ خورشیدی/ ۱۱۲۶ میلادی) است. این کتاب بر اساس تفسیر هروی خواجه عبدالله انصاری (یا همان بخشی از تفسیری کهن به پارسی که توسط مرتضی آیت‌الله‌زاده شیرازی منتشر شد.) در ده جلد نوشته شده است

مثنوی، مشهور به مثنوی معنوی (یا مثنوی مولوی)، نام کتاب شعری از مولانا جلال‌الدین محمد بلخی شاعر و عارف ایرانی است.ین کتاب حدوداً از ۲۶٬۰۰۰ بیت و ۶ دفتر تشکیل شده است.

اَرداویراف‌نامه (به گفتار برخی اَرداویرازنامه یا ارداویراف‌نامک) نام یکی از کتاب‌های نوشته‌شده توسط ویراف به زبان پارسی میانه است که از پیش از اسلام به‌جا مانده است

مصیبت‌نامه از آثار منظوم عطار نیشابوری می‌باشد که شامل ۷۵۳۹ بیت و ۳۴۷ حکایت است که عطار آن را در بیان سیر آفاقی انسان نگاشته‌است. مصیبت‌نامه به همراه سه اثر مهم دیگر او، یعنی «الهی‌نامه»، «اسرارنامه»، «منطق‌الطیر» در قالب مثنوی سروده شده‌است.

الهی‌نامه از سروده‌های عطار نیشابوری و از شاهکارهای ادب پارسی به‌شمار می‌رود که بر وزن مثنوی «خسرو و شیرین» نظامی گنجوی سروده شده‌است. عطار، در این اثر به بازگویی مقاصد اهل تصوف می‌پردازد و همچون صوفیان به جای برهان (استدلال منطقی)، از تمثیل بهره می‌گیرد.